تنبور

تنبور سازی است که دسته‌ای بلند و کاسه‌ای گلابی شکل دارد و معمولاً از چوب توت ساخته می‌شود. کاسه آن به دو صورت یک تکه (کاسه‌ای) که از قدیم مرسوم بوده و چند تکه‌ای (ترکه‌ای یا چمنی) است که به تقلید از کاسه سه تار در دهه‌های اخیر ساخته شده است. طول این ساز در بین ۷۰ تا ۸۰ سانتیمتر و دارای سه سیم است، یکی واخوان و دو سیم اصلی. در زمان قدیم به گفته فارابی از یک و یا دو سیم اصلی استفاده می شدهاست که اکنون به صورت سه سیم معمول است. این ساز دارای چهارده پرده (دستان) و فاقد ربع پرده می‌باشد. در نواختن آن دو نوع کوک رایج است. ابتدا کوک هفت دستان (برز) و دیگری کوک پنج دستان (ته رز) که نوازندگان امروزی بیشتر از کوک سیم اصلی دو(C) و سیم واخوان سل(G)استفاده می‌کنند. تنبور را با چهار انگشت دست راست و بدون استفاده از مضراب مصنوعی می‌نوازند و تکنیک‌های دست چپ آن شبیه دیگر سازهای زهی دسته دار مانند تار و سه تار است و مضراب‌های اصلی آن عبارتند از انواع مضراب راست و چپ، انواع مضراب ریز، گل‌ریز، غنچه، دوچپ و … برای خواندن ادامه این مطلب بر روی فلش قرمز در بالای مطلب کلیک کنید.


تاریخچه 
تنبور کهن‌ترین ساز زهی زخمه‌ای است، به این معنا که اولین سازی می‌باشد که دسته‌ای بلند به همراه کاسه و وتر داشته است. قدمت این ساز هنوز به طور دقیق معلوم نیست. در کتب و رسالات زیادی در این مورد سخن گفته‌اند. کتاب دیکشنری گراو که در زمینه ساز شناسی می‌باشد، قدمت این ساز را پنج الی شش هزار سال دانسته و مجسمه‌های سنگی در موزه‌ها و آثار باستانی به جای مانده در شوش و تپه‌های بنی یونس در حوالی شهر موصل قدمت این ساز را ۱۵۰۰ الی ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد نشان می‌دهد. در کارنامه اردشیر بابکان یکی از متون‌های پهلوی آمده که روزی اردشیر در ستورگاه نشسته بود و تنبور می‌زد و می‌سرود. در روایت‌های افسانه‌ای آمده که رستم در خوان چهارم تنبور می‌نواخته و مقام ته رز را به وی و مقام باریه را به باربد موسیقیدان دربار ساسانیان نسبت می‌دهند. فارابی که در موسیقی الکبیر به طور گسترده در مورد تنبور و انواع آن و فواصل و کوک‌های آن توضیحات مفصل داده‌اند. ابن سینا، عبدالقادر مراغی و صفی الدین ارموی نیز از این جمله‌اند. در آثار شاعران بزرگ فارسی زبان از جمله شیخ جنید بغدادی، فردوسی، مولوی، منوچهری دامغانی، نظامی گنجوی، موسوی، حافظ، وحید قزوینی، بیدل دهلوی و وفا کرمانشاهی به کرات از تنبور سخن به میان آمده است. این قطعه شعری از مولوی است که در آن نام تنبور ذکر شده است:

پس حکیمان گفته‌اند این لحنها        از دوار چرخ بگرفتیم ما
بانگ گردشهای چرخست این که خلق        می‌سرایندش به تنبور و به حلق
مؤمنان گویند که آثار بهشت        نغز گردانید هر آواز زشت
ما همه اجزای آدم بوده‌ایم        در بهشت آن لحنها بشنوده‌ایم


نوازندگان معروف تنبور 
نوازندگان معروف تنبور در صد سال گذشته به شرح زیر هستند:

منطقه گوران: سید شمس الدین حیدری توتشامی، کادارا و کابشر، استاد سرخاو، لالو بیرخان، کاکی‌های گوراجو، کاعظم و کاکریم منهوئی، اله مراد حمیدی، سیدولی حسینی، درویش علی میر درویشی، سید محمود علوی[نیازمند منبع]، میرزا سید علی کفاشیان، علی اکبر مرادی، طاهر یارویسی، گل نظر عزیزی، داوود عزیزی، حیدرکاکی.
منطقه کرند: عابدین خادمی، سید علی یارافضلی شاه ابراهیمی، سید قاسم افضلی شاه ابراهیمی، سید آرش شهریاری، کامبیز سعادت
منطقه صحنه: نورعلی الهی، سید امراله شاه ابراهیمی، درویش امیر حیاتی، سید خلیل عالی نژاد، عبدالرضا رهنما، رامین کاکاوند،
منطقه کرمانشاه: غلام زنده دل، کیخسرو پورناظری، علیرضا فیض بشی پور
منطقه لرستان: امامقلی امامی
منطقه قزوین: کامبیز محیط مافی


حوزه‌ها و مناطق رواج موسیقی تنبور 
گوران: این منطقه قدیمی‌ترین مرکز رواج مقام‌های تنبور محسوب می‌شود و شامل شهرهای گهواره و کرند و قسمتی از سرپل ذهاب می‌باشد. این منطقه منبع اصلی سنت‌های موسیقایی یارسان می‌باشد و قدیمی‌ترین رسوم موسیقایی یارسان را بیان می‌کند. مقام‌های تنبور در این منطقه به علت شرایط جغرافیایی خاص منطقه و عجین شدن مقامات با اعتقادات آنها و اینکه متون مقدس قدیمی یارسان به همان زبان امروزی آنهاست، با لهجه‌های قدیمی تر، به صورت بکر و دست نخورده به جای مانده است. اسدالله فرمانی یکی از سازندگان چیره‌دست ساز تنبور است 
کرمانشاه و صحنه و قسمتی از لرستان: این مناطق که شامل شهرستان کرمانشاه و صحنه و کنگاور و نورآباد و منطقه دلفان و قسمت‌های از لرستان می‌باشد بعد از منطقه گوران قدیمی‌ترین مرکز رواج مقام‌های تنبور هستند.
ترک‌های پیروی آیین یارسان در استان‌های آذربایجان شرقی و آذربایجان غربی، قزوین، زنجان و تهران و حومه آن: سومین گروه هستند که مقامات تنبور بین آنها رواج دارد. این گروه به علت تفاوت زبان و دوری از مراکز اصلی یارسان نسبت به دو گروه فوق دارای محدودیت‌های بیشتری هستند.
گروهی از کردهای عراق که به کاکه‌ای معروف هستند: این گروه به دلیل زبان مشترک با منطقه گوران احتمالاً برای اجرای مقام‌ها با مشکل کمتری روبه رو هستند.

 


ساختمان 
تنبور از خانواده سازهای زهی زخمه‌ای است و کاسه طنینی نیمه گلابی دارد. حجم کاسه تنبور در مقایسه با دوتارهای خراسان کم‌تر است و کاسه آن در قدیم یکپارچه بوده است. امروزه در منطقه گوران بیشتر تنبورها هنوز کاسه یکپارچه دارند و در صحنه اغلب تنبورها دارای کاسه ترکه‌ای هستند. تنبور ترکه‌ای را تنبور چمنی نیز می‌گویند. عمق کاسه از قدیم به امروز بیشتر شده است و در قدیم عمق ساز تنبور کم‌تر بوده است.

قدیمی‌ترین نمونه کاسه ترکه‌ای، تنبورهای ساخت خداوردی در منطقه صحنه و مربودا به ۷۰ تا ۸۰ سال پیش است. بعضی از سازهای خداوردی هنوز موجود است. این تنبورهای ترکه‌ای دارای قسمت رابط (گلو) یا (گلویی) هستند که رابط میان دسته و کاسه است و ترکه‌ها بر روی آن مهار می‌شوند. سازهای استاد خداوردی گاه ۷ ترکه دارند و حجم کاسه آنها نیز از تنبورهای جدید کمتر است. امروزه تعداد ترکه‌ها بیشتر است و هر سازنده به روش خود از ۷ تا ۱۰ ترکه استفاده می‌کند کاسه‌های ترکه‌ای قدمت زیادی ندارند و قدیمی‌ترین نمونه‌های آن بر اساس اطلاعات به دست آمده به ۷۰ تا ۸۰ سال پیش مربوط است. تنبورهایی که کاسه یکپارچه دارند فاقد قسمت رابط گلو (گلویی) هستند و دسته آنها مستقیماً به کاسه متصل می‌شود. روی کاسه صفحه چوبی نازکی که تقریباً حالت گرده ماهی دارد قرار می‌گیرد ورودی این صفحه معمولا تعدادی سوراخ دیده می‌شود.

بنا به قولی وجود این سوراخها در طنین و جنس صدای تنبور مؤثر است. تعداد و محل این سوراخها ثابت نیست و در ساز سازنده‌ای متفاوت است. حتی تعداد و محل آنها روی صفحه سازهای یک سازنده نیز ممکن است متفاوت باشد. معمولاً ۵ تا ۶ سوراخ به شکل گل در وسط کمی متمایل به دسته و گاه دو سوراخ کنار هم در نقطه‌ای نزدیک به محل اتصال کاسه به دسته روی صفحه ایجاد می‌شود. برخی از تنبورها نیز دو سوراخ روی کاسه در قسمت بالایی و نزدیک به لبه و صفحه دارند. (مخصوصاً در تنبورهای ساخت مهم استاد چنگیز گهواره‌ای بصورت پنج سوراخ دو قسمت در روی دسته تنبور تعدادی دستان در محل‌های معین بسته می‌شوند. تنبورهای منطقه گوران معمولاً ۱۳ دستان و تنبورهای منطقه صحنه غالباً ۱۴ دستان دارند. امروزه در منطقه گوران تنبورهایی با ۱۴ دستان (دستان چهاردهم اضافه شده است) نیز دیده می‌شود. تعداد دستان‌های تنبور در اصل ۱۳ دستان بوده است. در سال‌های اخیر برخی از تنبور نوازان چند دستان دیگر به ساز خود افزوده‌اند. به عنوان مثال سید خلیل عالی نژاد در چند سال پیش پنج دستان به تنبور خود اضافه کرد که جواب دستانهای سوم، چهارم، پنجم، ششم، هفتم در یک اکتاو بالاتر بود. البته این نوازنده بعدها دستانهای اضافی را باز کردند.

اگر تنبور از جنس چوبهای مرغوب ساخته شود و در ساختمان آن به خصوص (کاسه رزوناسین) ابعاد لازم در نظر گرفته شود همچنین در انتخاب سیم‌های آن سعی شده باشد تا آنها را از آلیاژهای مناسب ساخته باشند دارای چنان سونوریسته‌ای عرفانی و پریانی است که هیچ‌یک از سازهای دیگر قادر به صدور این اصوات خیال‌انگیز و روحانی که گویی از جهان دیگری به گوش می‌رسد با شنیدن این موسیقی شنونده از اصالت نغزگویی و وقار و سنگینی و باستانی بودن این نعمات حیرت‌زده می‌شود که به وضوح با دیگر موسیقیهای ایران متفاوت است. نغمه‌های این ساز به وسیله دست و بدون هیچ واسطه‌ای اخذ می‌شود و صدای حاصله از آن نسبت به محل برخورد مضراب به سیم‌ها در نقاط مختلف صفحه نوعی تغییر رنگ موسیقیانی را به وجود می‌آورد. معرفی این ساز ورپراتوار موسیقی مربوط آن را در خارج از یارسان مدیون زحمات موسیقیدانان با تجربه به دو سه دهه اخیر از قبیل استاد شهرام ناظری کیخسرو پور ناظری و علی‌اکبر مرادی و سید خلیل عالی نژاد و… دانست که با اجرای کنسرت‌های متعدد در داخل و خارج از کشور و انتشار آثار متنوع و جذاب این موسیقی نقش به سزایی داشته‌اند.

در برخی از تنبورهای جدید، ساختمان خرک به طور کلی تغییر کرده است. در تنبورهای ساخت استاد ابراهیم قنبری مهر (تهران) و عبدالرضا رهنما (صحنه) خرک و سیم گیر به پیروی از بربط (عود) شیئی واحد هستند و روی صفحه کاملاً تثبیت شده‌اند. سیم‌گیر که در قسمت پایینی کاسه قرار گرفته است. برای قلاب شدن وترها شکلی شانه‌ای دارد. همان‌طور که ذکر شد تنبورهای ساخت استاد ابراهیم قنبری و برخی از تنبورهای عبدالرضا رهنما فاقد سیم‌گیر هستند. محل شیطانک در انتهای دسته و قبل از سرپنجه است و معمولاً شیء جداگانه‌ای است که در شیار ایجاد شده بر روی دسته قرار می‌گیرد روی شیطانک نیز دو یا سه شیار برای عبور وترها ایجاد شده است؛ بنابراین قطعه‌های مختلف تنبور عبارت‌اند از کاسه طنینی (یکپارچه، ترکه‌ای با ۷ تا ۱۰ ترکه) صفحه دسته، گلو یا گلویی (در تنبورهای ترکه‌ای) سیم‌گیر در برخی از تنبورهای جدید، خرک کار سیم‌گیر را انجام می‌دهد) ۲ یا ۳ وتر شیطانک، خرک (در برخی از تنبورهای جدید، سیم‌گیر کار خرک را انجام می‌دهد) ۱۳ تا ۱۴ دستان، ۲ تا ۳ گوشی و پرده قبل از شیطانک. مشخصات و شکل ظاهری و خواص مواد این ساز تشکیل شده است از یک کاسه گلابی شکل که با صفحه‌ای از چوب پوشیده شده است. یا دسته‌ای بلند که بر روی آن ۱۳ الی ۱۴ پرده یا دستان بسته می‌شود. سیم‌گیر در آخر صفحه برای مهار سیم‌ها و گوشیها در قسمت بالای دسته برای کوک آن استفاده می‌شود و خرک که در فاصله ۶ الی ۷ سانتی‌متری انتهای صفحه قرار دارد و در نهایت دو وتر که یکی زیر و دیگر بم‌تر و اخوان کوک می‌شود اخیراً سیم اصلی مضاعف گردیده و در واقع دو سیم اصلی به منزله یک سیم و یکی از آنها تکرار دیگری می‌باشد، بلندای این ساز از حدود ۸۵ الی ۹۸ سانتی‌متر می‌باشد. وسعت و صدا دهی تنبور در بم‌ترین قسمت که دست باز سیم و اخوان می‌باشد. [فا] و در زیرترین قسمت به نت [ر] می‌رسد مانند شکل روبه رو در واقع سیم اصلی یک اکتاو و نیم الی یک پرده وسعت و صدادهی دارد.

کاسه: به شکل گلابی می‌باشد و معمولاً از چوب توت ساخته می‌شود و ضخامت آن تقریباً ۴ میلی‌متر می‌باشد که اگر این ضخامت بیشتر شود صدا زیر ته (تنبور زیر خوان می‌شود) و اگر ضخامت آن کمتر شود صدا بم تر (تنبور بم خوان می‌شود) عمق کاسه در تنبورهای مختلف از ۱۳ الی ۱۷ سانتی‌متر می‌باشد عرض دهنه آن نیز از ۵/۱۵ الی ۲۰ سانتی‌متر مشاهده شده است؛ و طول کاسه تا دستان سیزدهم از ۳۵ الی ۴۲ سانتی‌متر می‌باشد (۳۵ سانتی‌متر مربوط به تنبور سید امرالله شاه ابراهیمی و ۴۲ سانتی‌متر مربوط به علی‌اکبر مرادی ساخت اسداله گهواره می‌باشد) بر روی برخی از کاسه‌های تنبور سوراخهایی تعبیه شده که بنی بر سلیقه سازنده آنها متغیر می‌باشد. این سوراخها را به منظور آزاد کردن صدای ساز ایجاد می‌کنند و بر روی انواع آن ۲ الی ۵ سوراخ معمول می‌باشند.


انواع کاسه تنبور 
کاسه یکپارچه: این کاسه همان‌طور که از اسم آن پیداست طی مراحل از یک کنده بصورت یکپارچه ساخته می‌شود که به آن کاسه‌ای یا کشکولی هم می‌گویند. چوب آن از جنس توت می‌باشد. چون این چوب دارای حعل و فرج و الیا فدار و دارای رگه‌های ریز و زیبایی می‌باشند.
لازم است ذکر شود که درختهای توت که در کوهپایه‌ها هستند و کم‌آبی کشیده‌اند چون خشک می‌باشند طنین و زنگ بیشتری دارند و برعکس درختانی که در خاکهای دارای املاح و در نواحی مربوط رشد کرده‌اند صدای نامطلوبی دارند. تنبور کاسه‌ای دارای اصالت زیادی می‌باشند و از هزاره‌های قبل اولین تنبورها با این نوع کاسه ساخته شده‌اند. این کاسه‌ها را در گذشته با ابزارهای ابتدایی مانند تیشه معمولی و اسکنه و چند رنده چوب می‌ساختند و ما امروزه با پیشرفت تکنولوژی می‌توان این نوع کاسه‌ها را در مدت زمان اندک ساخت هرچند در حال حاضر نیز بعضی از سازندگان تنبور (استاد یداله و اسداله گهواره) هنوز از همین ابزارهای ابتدایی برای ساختن این کاسه‌ها استفاده می‌کنند. زیرا آنها معتقدند حس و حال سازنده ارتباط رمز و راز گونه‌ای با صدای حاصل از ساز دارد

کاسه ترکه‌ای (چمنی) (چه منی): این نوع کاسه‌ها از قطعات یا ترکه‌هایی از ۷ تا ۱۰ ترکه بهم چسبیده تشکیل شده است. ساختن کاسه به این شیوه از ۷۰ الی ۸۰ سال پیش شروع شده است؛ و قدیمی‌ترین کاسه تنبور ترکه‌ای که دارای ۸ ترکه و گویی نیز می‌باشد ساخت خداوردی صحنه می‌باشد؛ که مربوط به ۸۰ سال پیش است. بطور یقین ساخت کاسه ترکه‌ای تحت تأثیر سازندگان سازهای ایرانی مخصوصاً سازندگان سه‌تار قرار گرفته است. این نوع کاسه نیز معمولاً از جنس توت ساخته می‌شود. کاسه ترکه‌ای خود به دو شیوه ساخته می‌شود:
به اینصورت که هرکدام از ترکه‌ها تا محل اتصال دسته‌ها ادامه یابد.
در ساختن این نمونه نیز از یک نیم تنه که در اصطلاح به آن گلویی می‌گویند ساخته می‌شود و آن در حد فاصل دسته و ترکه قرار می‌گیرد. جنس گلویی در قدیم از جنس توت بوده و امروز از چوب گردو نیز ساخته می‌شود.
ساخت کاسه ترکه‌ای بجز سازندگان تنبور در منطقه گوران نزد تمامی سازندگان تنبور معمول بوده است. از سازندگان این نوع کاسه می‌توان عبدالرضا رهنما و خداوردی عرضه را نام برد.

دسته: دسته معمولاً از چوب گردو ساخته می‌شود و گاهی از چوب چنار موج و چوب زردآلو نیز استفاده می‌شود طول دسته با سرپنجه از ۴۳ الی ۷/۵۴ سانتی می‌باشد و بدون سرپنجه ۳۵ الی ۵/۴۱ پس سرپنجه ۱۲ الی ۷/۱۳ طول دارد. عرض دسته ۲ الی ۳ سانتی‌متر می‌باشد که به سمت کاسه به ترتیب ضخیم‌تر می‌شود به روی دسته ۱۳ الی ۱۴ دستان بسته می‌شود و وسعت یک اکتاو نیم الی یک پرده را در بر می‌گیرد.


نمایی از دسته 
صفحه: صفحه را معمولاً از چوب توت می‌سازند ضخامت آن ۲ الی ۴ میلی‌متر است عرض آن در پهن‌ترین قسمت دهند کاسه به ۵/۱۵ الی ۲۰ سانتی‌متر در انواع کاسه متغیر است و طول آن نیز تا دستان سیزدهم ۳۵ الی ۴۲ سانتیمتر تنبور متغیر است بر روی صفحه سوراخهایی تعبیه می‌شود که طرز قرارگرفتن آنها بر روی صفحه و تعداد آنها در سازهای مختلف و بنابر سلیقه سازندگان آنها متغیر است هدف از ایجاد آنها آزاد کردن صدای ساز می‌باشد و معمولاً ۸ الی ۱۲ سوراخ تعبیه می‌شود.

سیم‌گیر: در انتهای کاسه و پشت آن نصب می‌شود جنس آن در قدیم بیشتر از شاخ کَل (بزکوهی) و امروزه آنرا چوبهای مختلف مانند شمشاد و کیکوم می‌سازند. سیم‌گیر برای مهار سیمها در انتها صفحه می‌باشد.

خرک دسته: در قدیم جنس خرک دسته بیشتر از شاخ کَل (بز کوهی بوده است) اما امروز از چوب گردو یا شمشاد و کیکوم هم ساخته می‌شود و برروی دسته نصب می‌شود و بروی آن سه شیار و برای مهار سیم‌ها ایجاد می‌شود به آن شیطانک نیز می‌گویند و به گویش کردی به (خرک بان) گفته می‌شود.

خرک صفحه: این خرک نیز از چوب شمشاد ساخته می‌شود این خرک برروی صفحه و به فاصله ۵ الی ۵/۷ سانتی‌متری از سیم گیر نصب می‌شود و ارتفاع آن ۵/۲ الی ۴ میلی‌متر می‌باشد طول آن نیز ۲ الی ۵ سانتی‌متر است و بر روی آن سه شیار برای عبور سیم‌ها ایجاد می‌شود بهتر است که خرک در جای خود ثابت شود که برای این کار معمولاً با چند قطره چسب به صفحه چسبانده می‌شود

دو یا سه گوشی: گوشی‌ها در قسمت سر پنجه قرار دارند و جنس آنها باید از نوع چوب سست مانند بید باشد زیرا چوب استفاده شده در گوشی باید سست تر از چوب دسته باشد تا دسته به مرور زمان خورده نشود و گوشی‌ها که قابل تعویض می‌شوند از بین بروند.

وترها (سیم‌ها): وترها در گذشته از جنس ابریشم خام تابیده شده و بیش از آن از زه بوده و ظاهراً قطر و ضخامت آنها یکسان بوده است. امروزه جنس وترها از سیم‌های فولادی یا آلیاژی مانند آن و نیز از مس و برنج است. بهتر است وتر اول (زیر) از سیم فولاد و وتر دوم (بم) ار مس و سرخ رنگ باشد امروزه وترها دوگانه یا سه‌گانه تنبور را بیش تر از یک جنس (سیم‌های فولادی سفید) انتخاب می‌کنند؛ که سیم‌های فولادی شماره [۱۸] مناسب تر است. طول سیم از خرک تا شیطانک ۶۴ الی ۵/۸۳ سانتی‌متر در انواع تنبور می‌باشد. قبلاً بر روی این ساز دو وتر تعبیه شده بود که یکی زیرتر (سیم اول) و دیگری بم تر (و اخوان) به فاصله چهارم و پنجم درست کوک می‌شوند اما اخیراً سیم اصلی (اول) به صورت مضاعف گردیده است که صرفاً برای حجم زیاد صدا می‌باشد در حقیقت دو سیم اصلی به منزله یک سیم‌اند ویکی از آنها تکرار دیگری است.

دستان (پرده): تنبور دارای ۱۳ دستان بصورت پرده و نیم پرده می‌باشد در واقع فواصل موجود بین دستانها همگی نیم‌پرده است که موسیقی‌دانان قدیم ایران مانند فارابی، ابن سینا، صفی‌الدین ارموی و عبدالقادر مراغه‌ای آن را دستان فرس نامیده‌اند؛ که از طنین یکی پرده کامل به دو نیم پرده مساوی یا تقسیم اکتاو به ۱۲ فاصله تقریباً مساوی است و همان موسیقی دانان مذکور این نوع دستان بندی را مربوط به دوره‌های قبل از اسلام می‌دانند. جنس دستانهای تنبور از روده گوسفندی می‌باشد طی مراحل روده گوسفند را بلافاصله بعد از ذبح آن را در آب گرم می‌گذارند چربیها و زواند آنرا با دست و با کمک آب گرم از بین می‌برند و تمیز می‌کنند پس از تراشیدن قسمت بیرون روده قسمت درونی که سفیدرنگ و لطیف می‌باشد باقی می‌ماند که آنرا با دست تاب می‌دهند و در آفتاب خشک می‌کنند. قسمتهای تاب داده شده را به دقت بررسی کرده تا یکنواخت شوند و صبر می‌کنند تا خشک شده و قابل استفاده گردد.

 

کوک تنبور 
امروزه مبنای صداهای موسیقی در سازها نت دوی دیاپازن است که سازهای شاخص موسیقی ایرانی نیز از آن تبعیت نموده‌اند. مثلاً اکثر نوازندگان تار، دست باز یا مطابق دو سیم اول که سیم‌های اصلی تارند را برابر با نت یاد شده می‌گیرند. همین امر باعث شده‌است که صدای سازهای ایرانی به دلیل مبالغه در زیر شدن از اعتدال خارج گشته و صداها اکثراً خشک و بدون طنین شده و از حالت اصلی خود خارج گشته‌است.
در گذشته مبنای صداهای موسیقی نت لا بوده‌است چه در موسیقی ایرانی و چه در موسقی جهانی. این امر تاکنون در تنبور مراعات گردیده یعنی دست باز یا مطابق دو سیم اول که سیم‌های اصلی تنبورند، معمولاً برابر است با نت لا. یعنی یک و نیم پرده بم‌تر از مبنای امروزی کوک می‌شوند.

دو سیم اول تنبور که دو نامیده می‌شوند نسبت به دیاپازون لا کوک می‌شوند و سیم سوم (سل) که به سیم واخوان نیز مشهور است با فاصله چهارم یا پنجم درست پایین‌تر از سیم دو کوک می‌شود که در اصل این دو کوک به کوک پنج و هفت یا فا و سل مشهورند.

کوک طرز: بیشتر مقام‌های مجلسی با این کوک نواخته می‌شود. نسبت میان وترها در کوک پنجم درست نزولی است و صدای باز وتر دوم اکتاو پایین‌تر از صدای دستان پنجم است.
کوک برز: بیشتر در مقام‌های حقانی استفاده می‌شود. در این کوک نسبت فاصله سیم زرد به سیم سفید چهارم درست است.

 

منبع: fa.wikipedia.org